Lužická Padesátka 2023 odbyła się w sobotę 6 maja w Górach Łużyckich. Na czesko-niemieckim pograniczu wytyczono aż pięć tras o zróżnicowanej długości. I choć aura nie zachęcała do górskich wędrówek, na starcie stawiło się blisko 1800 osób! Zapraszam na relację z koronnej, 50-kilometrowej pętli!

Zanim zaczniesz lekturę – zaobserwuj nas na Instagramie!

Kiedy: 06.05.2023 r.
Arena: Góry Łużyckie, Czechy, Niemcy
Dystans zmierzony: 52 km
Przewyższenia zmierzone: 2025 m
Uzyskany czas: 10:12, 9:39 marsz

To może Cię zainteresować: Schwarzes loch w Górach Łużyckich, czyli Czarna dziura w Jonsdorfskim Skalnym Mieście

Start tras 50- i 35-kilometrowej zaplanowano na godz. 6:00 rano i… nieco się na niego spóźniliśmy. Kiedy stawka była już mocno rozciągnięta wzdłuż zalewu, my z Krzyśkiem dopiero robiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie przy bramie startowej.

Szybko jednak dogoniliśmy tego ludzkiego „węża”, by w akompaniamencie rozbijających się o liście kropli deszczu przesunąć się do jego głowy. Zajęło nam to około 2 godziny. Niestety, okolica była mocno zachmurzona, więc odpuściliśmy sobie punkt widokowy Scharfenstein, na który polowałem.

Pierwszą krótką przerwę zrobiliśmy na około 10 kilometrze przy szczycie Töpfer, gdzie znajdował się punkt kontrolny. W tym miejscu spotkaliśmy wielu znajomych – tych bliższych i dalszych.

Pozdrowienia dla Kary i Zielisa, którzy wędrowali mocną ekipą z Pauliną, Szymonem i Maćkiem. Pozdrowienia również dla Iwony i Marcina – wspaniałych Patronów wspierających rozwój projektu Górskie Wyrypy!

Kolejne kilometry upływały pod znakiem przelotnych opadów i braku widoków. I choć mijaliśmy wiele ciekawych punktów widokowych, przeciwnie niż rok temu, praktycznie na żaden z nich nie wchodziliśmy. Wędrówkę umilały za to mijane po drodze skałki i zieleń lasu.

Po otoczeniu Kurortu Oybin doszliśmy na obrzeża Jonsdorfu. W pobliżu miejscowości znajduje się świetna miejscówka – Schwarzes loch – którą w tym roku niestety ominęliśmy, ale o której możecie przeczytać tutaj. Przeszliśmy za to u podnóża formacji skalnej Nonnenfelsen, przy skale Krokodyl, by obrać kierunek marszu na najwyższy szczyt Gór Łużyckich.

Wspinaczka na Luż jak zwykle podkręciła tętno. Na podejściu minęliśmy kilku uczestników, jednak na otulonym chmurami szczycie nie zabawiliśmy zbyt długo. Silny wiatr szybko zwiał nas z wierzchołka, a już po chwili znajdowaliśmy się przy kolejnym punkcie kontrolnym obok Chaty pod Luzem.

Dalej sporo wędrowaliśmy czesko-niemiecką granicą, minęliśmy kolejny PK oraz szczyt Hvozd i wieżę widokową Hochwald. Lužická Padesátka 2023 meandrowała pomiędzy miejscowościami i krajami, a ja chwilowo pogubiłem się w tym, czy jestem w Czechach, czy w Niemczech. W międzyczasie pogoda się wyklarowała, a zza chmur zaczęło przygrzewać słońce. Lepiej późno niż wcale!

Rozochocony poprawiającą się aurą zacząłem polowanie na widoki, zaliczając kolejno kilka punktów widokowych od Fuchskanzel, przez Popovą skałę, a na Kohoutim vrchu skończywszy. Coś tam było widać, jednak zaparowane powietrze uniemożliwiało dalsze obserwacje.

Na około 10 kilometrów od mety oderwałem się od Krzyśka, próbując dogonić Marcina z kolegą. Niestety nie udało się, ale złapaliśmy się na mecie. Końcową linię na 51 kilometrze przekroczyłem po 10 godzinach i 12 minutach wędrówki.

W bazie wydarzenia zaczęło robić się swojsko. Kiedy szedłem kupić medal, wypatrzyła mnie Kamila od Mordownika. Swoją drogą wykręciła świetny czas 7:18, będąc jednocześnie drugą kobietą na koronnej trasie. Szacun! Niebawem na mecie zameldował się Krzysiek i ekipa Rajdu Kotliny Turoszowskiej – Agnieszka, Konrad i Rafał oraz jeszcze kilka osób, których imion nie pamiętam. Sorry!

Podsumowując: Lužická Padesátka 2023 to kolejna udana edycja tego czeskiego dálkového pochodu. Trasa była ciekawa, ale ze względu na deszczową aurę nie mogliśmy poznać w 100% jej wizualnych walorów. Sporo widoku przeszło nam koło nosa! Tym samy zeszłoroczną edycję nadal uważam za najpiękniejszą z tych, w których brałem udział.

Zobacz też: 51. Lužická Padesátka – relacja. Było zbyt pięknie, by iść! No i padł rekord!

Choć w tym roku uczestnicy zostali „potraktowani” nieco skromniej (red. brak darmowych napojów na mecie, brak pamiątkowego gadżetu, ten sam wzór medalu do kupienia) widać, że impreza rozrasta się i trzymam kciuki, żeby to poszło w dobrą stronę. 52. Łużycka pięćdziesiątka przyciągnęła na start 1800 osób i to mówi samo za siebie!

Cieszę się, że Górskie Wyrypy dołożyły małą cegiełkę do popularyzacji wydarzenia wśród rodaków Z górskim pozdrowieniem! Siła piechurom!

Teksty, które mogą Cię zainteresować:

Wojtek Wesołowski

Turysta. Długodystansowiec. Eksplorator. Przez ostatnią dekadę przeszedł w górach ponad 20 000 km. Twórca projektu Górskie Wyrypy. Od 2013 roku promuje imprezy długodystansowe dla piechurów. Ma na koncie kilkadziesiąt startów w takich wydarzeniach. Sudety to jego mała ojczyzna. Je też lubi promować.

www.gorskiewyrypy.pl